Budynki architektury organicznej są swobodnie wpisane w pejzaż i stanowią jego naturalne przedłużenie. Nie ma tu miejsca na nieliczący się z kosztami i surowcami monumentalizm. Architektura organiczna próbuje przywracać równowagę w otoczeniu, zachwianą rozwojem cywilizacji przemysłowej, uwzględnia warunki ekologiczne, stosuje miejscowe materiały miejscowe i korzysta z tradycyjnych rozwiązań budowlanych, znanych na danym terenie od wieków. Budynki często powstają bez projektu, na podstawie rysunku koncepcyjnego. Współpraca architekta, klienta i budowniczego rozwija się na placu budowy. Szczegółowy projekt powstaje tylko po to, by zadośćuczynić urzędom i zdobyć potrzebne zezwolenia. W tym znaczeniu architektura organiczna nie jest stylem, lecz raczej sposobem myślenia i postrzegania świata przez pryzmat natury.
Choć architektura organiczna dotąd rozwijała się w cieniu głównych nurtów i stylu międzynarodowego, projektanci coraz częściej sięgają po rozwiązania występujące w przyrodzie. Nawiązujące do jej kształtów formy nadają budynkom użyteczności publicznej, kościołom, teatrom i innym miejscom związanym z kulturą i sztuką. Do rozwoju nurtu przyczynia się postęp w naukach takich jak akustyka i materiałoznawstwo. Coraz swobodniej stosowane krzywizny pozwalają na odtwarzanie form występujących w naturze.
Coraz częściej możemy zauważać w światowych miastach budowle o charakterystyce organicznej. Jest niezwykły nurt, który tworzy harmonie środowiska i budowli. Budowle są nie typowe, jednak bardzo przyjazne dla oka. Być może w polskich miastach również zaczną pojawiać się budowle w tym nurcie.